Speciaal voor Sandra die dit nummer op vakantie hoorde en er meteen weg van was.
De crème de la crème van de Italiaanse popmuziek verzamelde zich om dit mooie lied te maken als fondswerving voor de aardbevingslachtoffers van l'Aquila in de regio Abruzzo. De tekst is van Mauro Pagani en 56 artiesten werkten eraan mee. In de tekst zit een stukje Zuid-Italiaans dialect (cursief), ik hoop dat ik 'm goed gevat heb, aanvullingen zijn welkom! Er zitten een aantal verwijzingen in de tekst naar de geografische/historische locatie van het aardbevingsgbied met name in de tweede alinea (tra le nuvole e il mare, maestrale, stazione di posta, straccio di stella)
Tra le nuvole e i sassi passano i sogni di tutti passa il sole ogni giorno senza mai tardare. Dove sarò domani? Dove sarò? Tra le nuvole e il mare c’è una stazione di posta uno straccio di stella messa lì a consolare sul sentiero infinito del maestrale. Day by day Day by day hold me, shine on me shine on me. Day by day, save me, shine on me. Ma domani, domani, domani, lo so. Lo so che si passa il confine e di nuovo la vita sembra fatta per te e comincia domani domani è già qui. Estraggo un foglio nella risma nascosto scrivo e non riesco forse perché il sisma m’ha scosso. Ogni vita che salvi, ogni pietra che poggi, fa pensare a domani ma puoi farlo solo oggi E la vita la vita si fa grande così e comincia domani. Tra le nuvole e il mare si può fare e rifare con un pò di fortuna si può dimenticare. Dove sarò domani? Dove sarò? oh oh oh Dove sarò domani che ne sarà dei miei sogni infranti, dei miei piani. Dove sarò domani, tendimi le mani, tendimi le mani. Tra le nuvole e il mare si può andare e andare sulla scia delle navi di là del temporale e qualche volta si vede domani una luce di prua e qualcuno grida: Domani. Come l’aquila che vola libera tra il cielo e i sassi siamo sempre diversi e siamo sempre gli stessi hai fatto il massimo e il massimo non è bastato e non sapevi piangere e adesso che hai imparato non bastano le lacrime ad impastare il calcestruzzo eccoci qua cittadini d’Abruzzo e aumentano d’intensità le lampadine una frazione di secondo prima della fine e la tua mamma, la tua patria da ricostruire, comu le scole, le case e specialmente lu core e puru nu postu cu facimu l’amore. Non siamo così soli a fare castelli in aria non siamo così soli sulla stessa barca non siamo così soli a fare castelli in aria non siamo così soli a stare bene in Italia sulla stessa barca a immaginare un nuovo giorno in Italia. Tra le nuvole e il mare si può andare, andare. Sulla scia delle navi di là dal temporale. Qualche volta si vede una luce di prua e qualcuno grida, domani. Non siamo così soli! Domani è già qui Domani è già qui Ma domani domani, domani lo so, lo so, che si passa il confine E di nuovo la vita sembra fatta per te e comincia domani. Tra le nuvole e il mare, si può fare e rifare. Con un pò di fortuna si può dimenticare. E di nuovo la vita, sembra fatta per te. E comincia domani. E domani domani, domani lo so. Lo so che si passa il confine. E di nuovo la vita sembra fatta per te. E comincia domani. Domani è già qui. | Tussen de wolken en de stenen gaan de dromen van iedereen de zon komt elke dag voorbij zonder ooit te laat te komen. Waar zal ik morgen zijn? Waar zal ik zijn? Tussen de wolken en de zee bevindt zich een rusthalte een stukje ster daar neergelegd als troost op het eindeloze pad van de mistral. Day by day Day by day hold me, shine on me shine on me. Day by day, save me, shine on me. Maar morgen, morgen, morgen, ik weet het. Ik weet dat we er over heen komen en dat het leven opnieuw voor jou gemaakt lijkt te zijn en het begint morgen morgen is al hier. Ik haal een vel papier tevoorschijn verborgen in z’n stapel ik schrijf en durf het niet wellicht omdat de aardbeving mij geschokt heeft. Elk leven dat je redt, elke steen die je opzij schuift, doet denken aan morgen maar alleen vandaag kun je dat doen. En het leven, het leven wordt groots op deze manier en het begint morgen. Tussen de wolken en de zee kunnen we maken en opnieuw maken met een beetje geluk kunnen we het vergeten. Waar zal ik morgen zijn? Waar zal ik zijn? oh oh oh Waar zal ik morgen zijn? wat zal er over zijn van mijn gebroken dromen van mijn plannen. Waar zal ik morgen zijn, strek m’n handen uit, strek m’n handen uit. Tussen de wolken en de zee kunnen we gaan en gaan over de kielzog van de schepen de storm voorbij en af en toe zien we morgen een licht op het voorsteven en iemand roept: Morgen. Net als de arend die vliegt vrij tussen de hemel en de stenen zijn we steeds anders en steeds dezelfden je hebt alles gedaan wat je kon en alles was niet genoeg en huilen kon je niet en nu dat je dat geleerd hebt zijn tranen niet meer voldoende om het beton weer vast te lijmen kijk ons hier nu eens, inwoners van Abruzzo en de gloeilampen schijnen een fractie van een seconde voor het einde even iets sterker en jouw mamma, jouw vaderland dat opnieuw opgebouwd moet worden, zoals de scholen, de huizen en vooral het hart en zeker ook de plekken waar we vreeën. Zo alleen zijn we toch niet bij het bouwen van kastelen in de lucht zo alleen zijn we niet in dezelfde schuit zo alleen zijn we niet bij het bouwen van kastelen in de lucht zo alleen zijn we niet om het goed te hebben in Italië in dezelfde schuit als we ons een nieuwe dag voorstellen in Italië. Tussen de wolken en de zee kunnen we gaan, gaan. Over de kielzog van de schepen de storm voorbij. Af en toe zien we een licht op het voorsteven en iemand roept: Morgen. Zo alleen zijn we toch niet! Vandaag is al hier Vandaag is al hier Maar morgen morgen, morgen ik weet het, ik weet dat we er over heen komen En dat het leven opnieuw voor jou gemaakt lijkt te zijn en het begint morgen. Tussen de wolken en de zee, kunnen we maken en opnieuw maken. Met een beetje geluk kunnen we het vergeten. En opnieuw lijkt het leven voor jou gemaakt zijn. En het begint morgen. En morgen morgen, morgen ik weet het. Ik weet dat we er over heen komen. En opnieuw lijkt het leven voor jou gemaakt zijn. En het begint morgen. Vandaag is al hier. |
